قسمت سوم| هم قدم با جابر در راه حسین(ع)

می روم تا در دریای بیکران حیران شدگان در عظمت حسین فانی شوم.

تا اگر خدا بخواهد از بندرعباس تا کربلای معلی برایتان گزارش کنم شرح دلدادگی را.

- خبرگزاری فارس؛ هرمزگان، سحر رسیدم نجف.

خبری از ساختمان های بزرگ و معماری مدرن نبود.

در تمام شهر کل پیاده رو ها تبدیل به موکب شده.

تقریبا همه خانه ها و خانواده ها کاملا در خدمت زوار هستند.

عده ای هم در پیاده روها مثل دستفروش ها بساط کرده اند و به مردم چای و قهوه و غیره می دهند.

ترکیب غالب جمعیتی، ایرانی و عراقی بود.

مثل خیابان های مشهد.

دوستان زیادی را در خیابان دیدم.

یکی از آنها حاج آقا معتمدی از مومنین دوست داشتنی بندرعباس بود.

نماز صبح را در حیاط یکی از خانه ها که الان موکب شده بود خواندم و به سمت حرم امیرالمومنین حرکت کردم.

نمی دانم شاید فقط من این طور هستم؟ حرم امیرالمومنین که میروم احساس می کنم خدمت پدر هستم.

شاید بخاطر آن حدیث پیغمبر هست که فرمود ای علی من و تو پدر این امت هستیم.

  با شوق خاصی به سمت حرم حرکت می کردم.

بعد از شاید حدودا سه الی چهار کیلومتر پیاده روی به باب القبله رسیدم.

  ازدحام جمعیت قابل وصف نبود.

خودم را به میان انبوه عاشقان حیدر کرار زدم به امید اینکه شاید من را هم جزو دوستداران شان بپذیرند.